Teşekkür ederim, çok incesin ^_

Bu soru üzerine düşündüm biraz. Acaba öfkeleniyor muyum? Galiba artık pek değil.

Örnek; bir kuzenimin öfke kontrolü problemi var. Yaptığım şey uzaklaşmak, görüşmeyi yok seviyesinde azaltmak oldu. Öfkelenecek kadar umursamıyor muyum acaba? Hiç değilse şunu biliyorum: İnsanlar kendisi değişmek iradesi göstermiyorsa, yapacak pek bir şey olmuyor. O halde öfke de pek işlevsel değil.

Öfkelendiğim bir şey geldi aklıma bak: Kendisini çok zeki görüp de karşısındakini aptal yerine koyarak gerçekte o kadar da iyi kurgulanmamış bir takım dolaplar çevirme işine giren insanlara kızıyorum. Ne gerek var böyle saçmalıklara?

Öfke değil ama can sıkıcı kategorisinde bazen akrabaların kalkıştığı sınır aşımları var. Yani çok samimi olmadığımız bir akrabasın sen, kan bağımız var diye abartmasan mı acaba? Böyle durumlarda da konunun tartışmaya açık olmadığını ve mevzu bahis şey her neyse, bunun bilinçli seçimim olduğunu ifade edip geçiyorum. Yine iletişimi bir parça azaltmak dışında yapacak başka bir şey de yok sanırım.

Yazarken düşünmeye devam ettim ve benden korkulacak bir durum yok sanırım :)